Polskie produkty regionalne i tradycyjne

Polska poszczycić się może wieloma wspaniałymi wyrobami spożywczymi. Polskie produkty regionalne są naszą dumą i warto się z nimi zapoznać. Część z nich jest szeroko znana i ceniona na całym świecie. O niektórych jednak mało kto słyszał. Te najstarsze i najlepiej udokumentowane mogą liczyć na zaszczytne miejsce na Liście produktów tradycyjnych, niektóre z nich rozpoznawane i chronione są nawet przez struktury Unii Europejskiej.

Co to są produkty regionalne?

Produkty regionalne charakteryzują się niezwykle wysoką jakością. Są one wytwarzane w konkretnym miejscu geograficznym od pokoleń i według tradycyjnych receptur, często dziedziczonych z dziada pradziada. Najczęściej miejsce ich wytwarzania przypisane jest konkretnej miejscowości lub regionowi, rzadziej jest to obszar całego kraju. Polskie produkty regionalne znaleźć możemy na Liście produktów tradycyjnych. Część z nich jest także chroniona prawem Unii Europejskiej.

Co to jest lista produktów tradycyjnych?

Lista produktów tradycyjnych prowadzona jest przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Możemy na niej znaleźć polskie produkty regionalne cechujące się unikalnymi walorami wynikającymi z ich tradycyjnych metod wytwarzania. Na listę wpisywane są produkty, których techniki produkcji mają co najmniej dwadzieścia pięć lat. Obecnie na liście znajduje się ponad dwa tysiące takich produktów. Najliczniej na liście reprezentowane jest województwo podkarpackie z aż 248 artykułami.

Polskie produkty regionalne – lista

Oprócz wszystkim dobrze znanych oscypka, obwarzanka, bryndzy czy polskiej wódki na liście mamy też mniej znane rarytasy.

Warto poznać te polskie produkty regionalne spożywcze – przykłady to także między innymi:

• specjał z Podlasia – Pierekaczewnik, czyli cienko rozwałkowane i nadziewane farszem ciasto, które następnie jest zapiekane w piecu.

 

Na liście znajdziemy też produkty mniej znane, o których przeciętny Polak zapewne nie słyszał. Najciekawsze z nich to na przykład: nektar świętego Eugeniusza, napój żniwny z rabarbaru i mięty czy w końcu barszcz czereśniowy.

Niektóre z tych rarytasów kryją się za niewiele mówiącymi nazwami lokalnymi. Są to na przykład:

• susorki iwkowskie,
• kukiełka uszewska,
• hulajdy,
• fefernuchy.

Cała lista prezentuje się niezwykle smakowicie i warto się z nią zapoznać, zwłaszcza jeśli będziemy podróżować po Polsce w poszukiwaniu lokalnych smaków. Cała lista, z informacją o miejscu pochodzenia każdego produktu, znajduje się na stronie internetowej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Polskie produkty regionalne chronione w UE

Polskie produkty regionalne mogą się także znaleźć na liście produktów chronionych prawem Unii Europejskiej. Obecnie polskich produktów chronionych prawem Unii Europejskiej jest dwadzieścia trzy. Prawo do nazywania swojego produktu chronioną nazwą mają producenci z danego regionu spełniający określone wymagania. Oznaczenia geograficzne gwarantują konsumentowi pewność co do autentyczności artykułu, a także chronią producentów przed nieuczciwą konkurencją.

Objęte ochroną są między innymi dobrze nam znane:

• oscypki,
• bryndza podhalańska,
• andruty kaliskie,
• rogal świętomarciński,
• kiełbasa krakowska,
• kabanosy,
• miód kurpiowski.

Jak zarejestrować produkt regionalny?

Lista produktów tradycyjnych

By produkt trafił na Listę produktów tradycyjnych, należy posiadać dokumentację udowadniającą, że techniki produkcji danego specjału mają co najmniej dwadzieścia pięć lat.

Na stronie rządowej www.gov.pl pobrać można wniosek do wypełnienia. Należy podać tam szczegółowe informacje opisujące dany artykuł – jego nazwę i rodzaj, surowce wykorzystywane do jego produkcji, wygląd zewnętrzny, smak i zapach, a także cechy mikrobiologiczne i fizyko-chemiczne.

Dodatkowo należy dokładnie opisać kolejne etapy jego produkcji. Taki wniosek składa się do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Produkty regionalne chronione prawem Unii Europejskiej

By produkt został objęty ochroną składa się aplikację najpierw do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jeżeli zostanie ona pozytywnie rozpatrzona, trafia wtedy przed Komisję Europejską, która ma sześć miesięcy na rozpatrzenie poszczególnego wniosku.