KASZËBSKÔ MALËNA - TRUSKAWKA KASZUBSKA.
Jej dorodny i smakowity owoc widnienie na pierwszym znaczku okolicznościowej serii „Polskie produkty regionalne”.
Pod tą nazwą towarowa sprzedawane są truskawki trzech odmian: „Elsanta”, „Honeoye” i „Senga Sengana”. Truskawki tych odmian uprawiane są od lat 50. XX wieku, w powiatach: kartuskim, kościerski, bytowskim oraz gminach: Przywidz, Wejherowo, Luzino, Szemud, Linia, Łęczyce i Cewice, przez ponad 220 rolników zrzeszonych w „Kaszubskim Stowarzyszeniu Producentów Truskawek”, założonym w 1998 r.
Historia sprowadzenia truskawek na Kaszuby sięga lat 20. i 30. XX wieku. To wówczas powstawały ich pierwsze plantacje, które w pół wieku później stały się nieodłącznym elementem kaszubskiego krajobrazu.
Kaszëbskô malëna słynie z bardzo silnego, wyjątkowego i intensywnego aromatu oraz zapachu, które zawdzięcza zarówno specyficznym (niezbyt żyznym dla innych upraw) glebom bielicowym i specyficznemu mikroklimatowi. Jej kulisto-stożkowe owoce mają średnicą ok. 1,8 cm. Mają bardzo harmonijny smak - słodki i aromatyczny - przypominający leśną poziomkę.
Znakomite zarówno do bezpośredniego spożycia (na surowo) jak również do wszelkiego rodzaju przetworów, wypieków i koktajli owocowych. Kaszubi wytwarzają z niej również znakomitą lokalną nalewkę zwaną „malënowó sznapa”.
Od 1971 roku, w pierwszą niedzielę lipca, na Złotej Górze (opodal Brodnicy Górnej) odbywa się plenerowe „Święto Truskawkobrania”, na które corocznie przybywa ponad 30-tysięczna rzesza smakoszy.
Ta najbardziej znana polska truskawka na „Listę Produktów Tradycyjnych” trafiła w 2008 r.
Unijnymi gwiazdkami „Chronionego Oznaczenia Geograficznego” (ChOG) została nobilitowana rozporządzeniem Komisji Europejskiej, które ukazało się 27 listopada 2009 r. w „Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej”.
 
Informacja o znaczku:
* autor projektu znaczka: Marek Kwiatkowski
* liczba znaczków: 1
* wartość: 4,60 zł
* nakład: 300.000 sztuk
* technika druku: rotograwiura
* format: 43 x 31,25 mm
* arkusz sprzedażny - 9 szt. znaczków
* papier: fluorescencyjny
* data wprowadzenia do obiegu: 18 lipca 2013 r.
* koperta FDC, tzw. koperta pierwszego dnia obiegu oraz datownik okolicznościowy.
Oficjalna promocja znaczka odbyła się 2 sierpnia 2013 r., w urzędzie pocztowym w Kartuzach, przy okazji konferencji zorganizowanej przez Spółdzielnię Producentów Truskawek Kaszubskich, w której uczestniczyli m.in. przedstawiciele instytucji zaangażowanych w opracowanie i emisję okolicznościowej serii znaczków pocztowych, na których zaprezentowane zostaną polskie produkty chronione w Unii Europejskiej.
JABŁKO ŁĄCKIE.
Pod taką nazwą towarową mogą być sprzedawane jabłka 7 odmian z sadów położonych w małopolskich gminach: Łącko, Podegrodzie i Stary Sącz (powiat nowosądecki) oraz w gminie Łukowica (powiat limanowski). Są to odmiany: „Idared”, „Jonagold”, „Szampion”, „Ligol”, „Golden Delicious”, „Gala” i „Boskoop”.
Łącko, Jazowsko, Kicznia, czy Zabrzeż to miejscowości, gdzie stare sady, pielęgnowane z pokolenia na pokolenie, rodzą smakowite owoce. W 1257 r. Łącko, wieś będąca własnością księżnej Kingi, zostało zastawione za złoto, które księżna ofiarowała swemu mężowi Bolesławowi Wstydliwemu na zaciąg rycerstwa i jego wyposażenie, by odeprzeć najazd Tatarów. To - zarazem - pierwsza pisana wzmianka o miejscowości. Badacze dziejów są zdania, że już w wieku XIII były to tereny, na których rosły drzewa owocowe. Stąd do Gdańska, transportowane na tratwach Dunajcem i Wisłą, trafiało zboże i suszone owoce - jabłka, gruszki czy śliwki, co potwierdzają kroniki klasztoru SS Klarysek w Starym Sączu, ufundowanego przez księżnę Kingę.
Sady łąckie są także wymieniane w dokumentach z XVI w. jako ogrody folwarczne i parafialne. W XVII i XVIII w. sady jabłoni i śliw na tych terenach były już bardzo duże.
Wyrazisty smak, zapach, soczystość i aromat jabłka łąckie zawdzięczają górskiemu mikroklimatowi. Niektóre z odmian mają charakterystyczny nalot woskowy. Kształt owoców zależy od poszczególnej odmiany, a ich rumieniec jest wyraźnie mocniejszy od jabłek pochodzących z innych sadowniczych regionów kraju.
Znawcy podkreślają, że ich charakterystyczną cechą jest stosunkowo wysoka kwasowość (3,7-12,0 g/kg), dzięki której jabłka łąckie mają tzw. górską zieloną nutkę, czyli są bardziej wyraziste w smaku, kwaśniejsze i bardziej aromatyczne.
Na „Listę Produktów Tradycyjnych” jabło łąckie zostało wpisane w 2005 r., a 5 listopada 2010 r., w „Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej” ukazało się rozporządzenie Komisji Europejskiej nadające jabłku łąckiemu „Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG).
 
Informacja o znaczku:
* autor projektu znaczka: Agnieszka Sancewicz
* liczba znaczków: 1
* wartość: 5,00 zł
* nakład: 200.000 sztuk
* technika druku: rotograwiura
* format: 43 x 31,25 mm
* arkusz sprzedażny - 9 szt. znaczków
* papier: fluorescencyjny
* data wprowadzenia do obiegu: 18 lipca 2014 r.
* koperta FDC, tzw. koperta pierwszego dnia obiegu oraz datownik okolicznościowy.
SER KORYCIŃSKI.
Ten ser podpuszczkowy, dojrzewający około tygodnia, produkowany jest z niepasteryzowanego mleka krowiego. Wytwarza go zrzeszenie producentów działające od 2004 r., liczące blisko 30 członków, w gospodarstwach położonych w gminach: Korycin, Janów i Suchowola, w powiecie sokólskim.
Jak głosi miejscowa legenda, mieszkańcy Korycina nauczyli się produkcji serów od Szwajcarów, których zaciężne oddziały walczyły po stronie polskiej podczas potopu szwedzkiego (1655–1660). W folwarku Kumiała, w okolicach Korycina, kurowali się ranni w bitwach szwajcarscy zołnierze, przekazując tajniki serowarstwa miejscowej ludności.
W wersji podstawowej (klasycznej) jest serem bez dodatków smakowych. Pośród smakoszy coraz większym powodzeniem cieszą się jego najróżniejsze odmiany, m.in. z dodatkiem: pieprzu, papryki, cebuli i papryki, kminku, koperku, szczypiorku, czosnku, czosnku niedźwiedziego, czarnuszki, mięty, lubczyku, tymianku, rozmarynu, kozieradki, oregano, bazylii, ziół prowansalskich czy czubrycy. Najbardziej doświadczeni korycińscy serowarzy opracowali receptury serów z innymi smakowitymi i aromatycznymi dodatkami jak: suszone pomidory, chrzan,żurawina, orzechy włoskie, borowiki i oliwki.
Standardowa gomółka tego sera ma kształt spłaszczonej kuli o średnicy do 30 cm, wadze od 2,5 kg do 5 kg. Powierzchnia gomółki jest karbowana, w przekroju widoczne są liczne oczka, różnej wielkości i kształtu.
W zależności od długości czasu leżakowania wyróżnia się trzy jego typy:
* ser koryciński swojski - świeży; dojrzewanie od 2 do 4 dni;
* ser koryciński swojski - leżakowany; dojrzewanie i leżakowanie od 5 do 14 dni;
* ser koryciński swojski - dojrzały; dojrzewanie i leżakowanie sera od 14 dni do kilku miesięcy.
Ser koryciński jest wizytówką Podlasia. Cieszy się dużym uznaniem i renomą szczególnie w północnej i środkowej Polsce.
W 2005 r. został wpisany na „Listę Produktów Tradycyjnych” prowadzoną przez Ministerstwo Rolnictwa.
7 sierpnia 2012 r., w przeddzień dorocznego „Święta Sera Korycińskiego”, które odbywa się nieprzerwanie od 2004 r., w „Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej” ukazało się rozporządzenie Komisji Europejskiej nadające temu znakomitemu produktowi „Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG).
 
Informacja o znaczku:
* autorka projektu znaczka: Agnieszka Sancewicz
* liczba znaczków: 1
* wartość: 5 zł
* nakład: 270.000 sztuk
* technika druku: offset + suche tłoczenie
* format: 43 x 31,25 mm
* arkusz sprzedażny - 9 znaczków
* papier: fluorescencyjny
* data wprowadzenia do obiegu: 17 lipca 2015 r.
* koperta FDC, tzw. koperta pierwszego dnia obiegu oraz datownik okolicznościowy.
MIÓD KURPIOWSKI.
Jest pozyskiwany na Kurpiach Zielonych i Kurpiach Białych - prawdopodobnie już od XV wieku. Trafiał wówczas na dwory królewskie, książęce, magnackie oraz do klasztorów.
Współcześnie pozyskuje się go na obszarze ponad 30 gmin leżących w w powiatach przasnyskim, makowskim, pułtuskim, wyszkowskim, ostrowskim i ostrołęckim (mazowieckie) oraz koleńskim i łomżyńskim (podlaskie).
Miód ten jest gęsty, płynny i lepki. Krystalizuje średnio- i drobnoziarniście. Ma zabarwienie od jasnożółtego i słomkowego po brązowe, z zielonawymi refleksami które nadaje mu spadź. Charakteryzuje go ponadto intensywny aromat, specyficzny korzenny zapach i delikatny, lekko słodki smak.
Miód kurpiowski odwirowywany jest z plastrów na zimno, w temperaturze nie przekraczającej 30 stopni C, rozlewany przed pierwszą krystalizacją, dzięki czemu zachowane są w nim wszystkie naturalne enzymy i związki eteryczne.
Za wyjątkowe waloryzostał w 2007 r nagrodzony „Perłą” poznańskich targów „Polagra” w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo”.
Dodajmy, że corocznie - w ostatnią niedzielę sierpnia - na polanie leśnej w Zawodziu koło Myszyńca odbywa się „Kurpiowskie miodobranie”, będące połączeniem imprezy folklorystycznej z tradycyjnym targiem miodowym.
Miód kurpiowski w 2007 r. został wpisany na „Listę Produktów Tradycyjnych” prowadzoną przez Ministerstwo Rolnictwa. Do unijnego rejestru „Chronionych Oznaczeń Geograficznych” (ChOG) został wpisany na mocy rozporządzenia Komisji Europejskiej z 12 lipca 2010 r. opublikowanego w „Dzienniku Urzędowym UE”.
Informacja o znaczku:
* autorka projektu znaczka: Agnieszka Sancewicz
* liczba znaczków: 1
* wartość: 5 zł
* nakład: 225.000 sztuk
* technika druku: offset + suche tłoczenie
* format: 43 x 31,25 mm
* arkusz sprzedażny - 9 znaczków
* papier: fluorescencyjny
* data wprowadzenia do obiegu: 18 lipca 2016 r.
* koperta FDC, tzw. koperta pierwszego dnia obiegu oraz datownik okolicznościowy.
Opracowanie: Leszek Horwath
Foto: www.poczta-polska.pl | 
