 |
| |
|
|
|
Tradycyjny produkt z Wielkopolski został 15 czerwca 2009 r., na mocy Rozporządzenia Komisji Europejskiej nr 506/2009, wpisany do unijnego rejestru „Gwarantowanych Tradycyjnych Specjalności” (GTS). „Rydz” (rydzyk, ryżyk, lennica, lnicznik, judra), to potoczna nazwa „lnianki” (łac. Camelina sativa L.) - jednej z najstarszych uprawnych roślin oleistych, blisko spokrewnionej z rzepakiem.
Poznański botanik prof. Marian Nowiński, pisząc o lniance, zwraca uwagę na znajdowanie nasion tej rośliny podczas prac archeologicznych prowadzonych na Śląsku, Łużycach, w Turyngii i Brandenburgii. Duże ilości nasion znajdowano w wykopaliskach odsłaniających działalność prasłowiańskich ludów kultury łużyckiej oraz na terenie Biskupina, co świadczy o powszechnym występowaniu (a może także uprawie) lnianki już przed trzema tysiącami lat. | |  |
| |
 Otrzymały „Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG) Rozporządzeniem Komisji Europejskiej (WE) nr 326/2009. Opublikowano je w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nr L 102/3, z dnia 21 kwietnia 2009 r.
Są to cienkie krążki o regularnych brzegach, lekko połyskującej, kolorystycznie niejednolitej, gładkiej powierzchni o średnicy 15 do 17 cm i grubości 0,8 do 1,5 mm. Mają jasnokremową barwę (przez słomkową aż do ciemnozłotej) oraz lekko słodki smak. Są bardzo delikatne i kruche.
Możliwość ich produkcji została zastrzeżona na obszarze Kalisza i powiatu kaliskiego. | | |
| |
Otrzymał „Chronione Oznaczenie Geograficzne” (ChOG) Rozporządzeniem Komisji Europejskiej (WE) nr 323/2009. Opublikowano je w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nr L 101/14, z dnia 21 kwietnia 2009 r.
Wielkopolski ser smażony jest masą serową koloru od jasnokremowego do żółtego. Kolor i konsystencja zależne są od ilości masła oraz intensywności smażenia. Smak i zapach jest typowy dla sera smażonego - dość ostry, specyficzny, pochodzący od lekko zgliwiałego twarogu.
| | |
| |
 W „Dzienniku Urzędowym UE”, nr 1070/2008, z dnia 30 października 2008 r., ukazało się Rozporządzenie wpisujące nazwę „rogal świętomarciński” do rejestru „Chronionych Oznaczeń Geograficznych” (ChOG).
Ten tradycyjny, tak bardzo poznański produkt, został zarejestrowany w grupie środków spożywczych, obok chleba, ciast, ciastek, wyrobów cukierniczych, herbatników i innych wyrobów piekarskich, a ścisłą ochroną otoczona jest nazwa, wygląd, receptura i miejsce wytwarzania. | | |
| |
Miodem pitnym nazywamy napój otrzymywany drogą fermentacji alkoholowej tzw. brzeczki, czyli wodnego roztworu naturalnego miodu pszczelego. Wśród miodów pitnych wyróżniamy miody naturalne, powstające w wyniku fermentacji roztworu miodu surowego (nie gotowanego) oraz miody sycone, otrzymywane podczas fermentacji miodu uprzednio gotowanego (warzonego).
Od najdawniejszych czasów miód pszczeli służył człowiekowi w gospodarstwie domowym. Używano go do słodzenia potraw, wypieku ciast a także do konserwowania żywności. Już w czasach przedchrześcijańskich, na terenach obecnej Polski, używano miodu do sporządzania napojów alkoholowych, miodów pitnych i piwa miodowego.
| | |
| |
 To trzeci, po oscypku i bryndzy, polski produkt zarejestrowany przez Komisję Europejską.
Producenci mogą posługiwać się znakiem „Chronionego Oznaczenia Geograficznego”.
Rozporządzenie Komisji Europejskiej - nr 483/2008 - zostało opublikowane w „Dzienniku Urzędowym” UE z dnia 30 maja 2008 r. | | |
| |
 Oscypek jest bardzo starym wyrobem pasterzy wołoskich, wypasających owce na górskich polanach. Przywędrował na Podhale wraz z pasterską kulturą wołoską, jej sposobem organizacji wypasów, prowadzenia bacówki i przerabiania mleka. Wyrabiany od wieków ręcznie w pasterskim szałasie, na hali, podczas letniego wypasu owiec.
Fachowcy zaliczają go do grupy serów z masy parzonej, charakterystycznych dla krajów Śródziemnomorskich. Wiele z tych serów owczych, ale również kozich, wytwarza się w szałasach pasterskich.
| | |
| |
 Jako pierwszy polski produkt została wpisana do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych Komisji Europejskiej.
Bryndza podhalańska bez przeszkód przeszła unijną procedurę i została wpisana do rejstru „Chronionych Nazw Pochodzenia” (ChNP).
Tylko producenci wytwarzający ją zgodnie ze specyfikacją będą mogli używać nazwy „Bryndza podhalańska”, a każda próba wykorzystania nazwy dla produktu innego, niż opisany w specyfikacji będzie ścigana przez prawo. | | |
|
|
|
|
|
|
